تا لحظه ی ...

تا زمانی که دلم سوی ی خدا پر نکشید

تا طبیبم به سرم نسخه ی آخر نکشید

 

دارمت دوست به حدّی که خدا می داند

قصّه ی جان ِ مراا باد ِ صبا می داند

 

از زمانی که به دستان ِ تو دستانم بود

غنچه ی سرخ ِ لبت شور ِ گلستانم بود

 

به شب از عادت ِ چشمان ِ تو آرامیدم

و به هر شب به خدا خواب ِ تورا می دیدم

 

و زمانی که نباشی..چه بگویم..خاموش

و من و حسرت ِ دیدار ِ تو و بی آغوش..

 

سر ِ بازار ِ حراج ِ نَفَسَم می میرم

بلکه در عاقبتم دست ِ تورا می گیرم..