درویش

درویش

شب دراز ســـت ، قلندر زده ها بیدارند
بـه تمنّـای تـو بر در زده ها بیـدارند

سقف ِ این خانه پُر ست از قفس ِ داغ ِ جنون
شمـــع هــا در تب ِ پر پر زده ها بیدارند

کف ِ این قصّه یکی بی سر و جان خوابیده ست
همــه ی دســـت بـه خنجر زده ها بیدارند

جـغـد ها هم شفق از لانه برون آمده اند
خـــواب آلـــوده ، صنــوبـر زده ها بیدارند

آسمان، باده رِزان، مســت مــرا می خواهد
- روی سجّاده - که ســاغر زده ها بیدارند

شب دراز ست و به ره اَنجُم و مه می بینم
کز سر ِ شوق ِ تو اَغـبَر زده ها بیدارند

سرعت گذر عمر

در آسیاب ِ کهنه ی دل درد باید شد
با استخوان له کردن از غم مرد باید شد

پاییز عاشق می شود با برگــ ریزانش
زیر درخت ِ عشق ِ بی جان زرد باید شد

گاهی به دست آتش افروزان بسوز ای دل
در کفر نمرود آتش اما سرد باید شد

با اشک همدردیم و با لبخند همخانه
با هر چه هر آن را که با ما کرد باید شد

من، یار ِ تینار ِ* درون ِ پیله ی مرگم
چون کرم تا پروانه.. در خود طرد باید شد

  * تینار = تنها 

یعنی که من...

شعر ها را با تو قسمت می کنم یعنی که من..
باز با چشم تو وصلت می کنم یعنی که من..

در شب دلواپسی هایم سحر گم می شود
ماه را تفسیر اسمت می کنم یعنی که من..

شب نشین خانه ی بی پیکر سقفــ-آسمان
هی دعا و هی سماجت می کنم یعنی که من..

از فراز عمر کوتاهم فقط یک آرزو..
داشتم، از عشق صحبت می کنم یعنی که من..

گاه فرهادم، وَ بعضی موقع ها مجنون صفت
با غم افسانه عادت می کنم یعنی که من

خواه باشی و نباشی همسفر یا بگذری..
مقصد دل را عزیمت می کنم یعنی که من..

بین گلشن آشنایی هستم از دشتی غریب
غنچه ی گل را نصیحت می کنم یعنی که من..

باغبانی بی سر و پا خفته بر دستان تو
ســـخت احساس خجالت می کنم یعنی که من..

با وجود هر چه خاری بودن این ساقه ها
باز با لبخند زینت می کنم یعنی که من..

یک پیمبر زاده یعنی یک شبان ِ ساده ام
بی ادب خرج محبت می کنم یعنی که من..

آه یعنی.. - یک نفس - یعنی.. به لکنت : دووســـ تت..
سطر پایانی که جرئت می کنم..یعنی که من..

علی نقویان

با فال حافظ

دوباره، واژه های بی کسی در من تراویده
میان دست مهجورم تنم با غصه خوابیده

خبر آورده برخیزیــد - نجم ِ آسمان - آمد
که شب شد باز هم در کهکشان مهتاب تابیده

یکی جسمم که بی جان توی بستر خودکشی کرده
یکی جانم که تا منظومه ی چشمش خرامیده

یکی در حال تدفین خیالی بی سر انجامم
یکی تا انتهای راه را با مژّه ساییده

برای بودنت یک جا همه باغ و گلستان را
گذر کرده ست آدم سیب ها را یک به یک چیده

خدا تا دید دنیا ارزشش پایین تر از این ست
تو را چون دُر به جان خشک اقیانوس بخشیده

ملولم..خسته ام..دردم..پر از الفاظ اینگونه..
شبیه لکّه خون ِ زخم بر دیوار پاشیده

نگاهم..یا خیالم.. بر رخت افتاد یک لحظه
تنم سبز و خرامان شد از آن یک برگ خشکیده

و حال از خویشتن باید برایت شعر بنویسم
که شاعر شد هر کس لحظه ای چشم تو را دیده

دلم گرم ست انگاری که در آن آتشی داری
هوا خوب ست بین فال ها عطر تو پیچیده

چرک نوشت

با اشک روی کاغذ، هر روز می نویسم

از واژه های مبهم، با خنده خیس ِ خیسم

هی کاغذی مچاله، باطل به زیر دستم

با این همه خرابی از گفتنش حریصم

این که بگویم ای عشق با ما چه ها نکردی

باشد سرت سلامت ای مونس و اَنیسم

همچون درخت بیدی با باد صبحگاهی

می رقصی و ز مویت داری گره به گیسم

من هرچه باشم آری..پابند ِ دست ِ عشقم

تنها برای من باش.. من عاشقی خسیسم!

دل هرچه مانده را بر نقش دلت کشیدم

ارزانی حضورت این هدیه ی نفیسم

با من به جنگ آید در غیبت ِ تو شیطان

تا بر زمین بکوبد نفس ِ من ِ خبیثم

دل خسته و ملولم جان در بدن ندارم

اما ز مستی تو مستانه می نویسم...